Een ode aan niet-weten
Wachtende mensen fascineren me. Ik geniet van het observeren van hun aarzeling, hun vertraging, vooral wanneer ze denken dat ze onopgemerkt zijn. Ze bevinden zich in privé-ruimtes, in wachtkamers, op treinperrons of op bus- of tramhaltes, in rijen. Op de drempel van hun gedachten of dolend in de tussenruimtes van hun geest bevinden ze zich in tijdloze tijd.
Het ontroert me als iemand plotseling aarzelt, struikelt of vastloopt in het midden van een zin en even bloost. Ze zijn op hun puurst wanneer ze plotseling stilvallen omdat ze het even niet weten. Misschien kijken ze dan naar het plafond, of zijn ze op zoek naar een antwoord op een vraag.
In deze tussenmomenten overlappen schaamte en opwinding, stilte en openheid, niet-weten en creativiteit, tragedie en humor. Hier hebben eerlijkheid, nieuwsgierigheid en humor de kans om te bloeien. Hier transformeert taal in poëzie, beweging in dans. Hier zijn er geen oordelen, geen leugens en geen ego, maar verwondering, schoonheid en vreugde; een veilige haven voor verhalen.
Hans Jeths, copyright© 2023
